POW czyli sprawy klasowe

POW

1. Za jedno z najważniejszych zadań Państwa w zmieniającym się świecie uznajemy zapewnienie obywatelom bezpieczeństwa - zarówno zewnętrznego, jak i wewnętrznego. 2. W tym celu niezbędne jest uwzględnienie tych dziedzin w odpowiednim stopniu w zadaniach i budżetach gmin, powiatów, województw oraz w budżecie Państwa, a także współpraca władz i służb mundurowych we wszystkich szczeblach.
3. Policja powinna posiadać szerokie uprawnienia, umożliwiające jej skuteczne ściganie przestępców. Należy ją również odbiurokratyzować przesuwając więcej policjantów zza biurek do służby na ulicach
4. W obronie mieszkańców przed przestępcami dużą rolę mają do odegrania samorządy lokalne. Dlatego straże gminne (miejskie) powinny zostać przekształcone w policję miejską (municypalną) lub samorządową, której kompetencje umożliwiałyby skuteczną walkę z lokalną przestępczością
5. W szczególnie niebezpiecznych miejscach dobrym rozwiązaniem jest system monitoringu.
6. Każdy obywatel powinien mieć możliwość obrony swojego zdrowia, życia oraz mienia. To prawo musi być jasno i precyzyjnie sformułowane tak, aby korzystanie z niego nie powodowało sankcji prawnych. Granica obrony koniecznej powinna zostać znacznie poszerzona
7. Duże znaczenie mają inicjatywy społeczne służące poprawie bezpieczeństwa np. straż sąsiedzka (straż obywatelska). Powinny one spotkać się ze wsparciem ze strony Państwa i samorządów lokalnych oraz Policji.
8. Siły zbrojne powinny się składać z jednostek operacyjnych i sił obrony terytorialnej.
9. Jednostki operacyjne powinny w jak najszybszym czasie stać się zawodowe - oparte o ochotniczy zaciąg. Konieczne jest pozostawienie powszechnego przeszkolenia (bez skoszarowania) na potrzeby obrony terytorialnej.
10. Korpus oficerski musi być znacznie zmniejszony, a o jego awansach musi decydować przydatność dla armii dostosowanej do standardów NATO oraz sił szybkiego reagowania Unii Europejskiej
11. Wydatki na obronę powinny być przede wszystkim przeznaczane na modernizację sprzętu (oraz jego eksploatację) i szkolenie jednostek operacyjnych. Należy w dalszym ciągu rozwijać system cywilnej kontroli nad armią oraz opracować czytelne zasady funkcjonowania Państwa w stanach nadzwyczajnych.
12. Konieczna jest reorganizacja systemu ochrony cywilnej, aby mógł przeciwdziałać efektywnie klęskom żywiołowym.
13. Polska powinna dążyć do wyrównywania kwalifikacji polskich oficerów i jakości sprzętu z pozostałymi członkami Paktu Północnoatlantyckiego. Powinniśmy ponosić pełnię praw i obowiązków płynących z faktu naszej przynależności do NATO. Na terenie naszego kraju powinny być wszelkie jednostki Sojuszu, których obecność jest wskazana ze względu na bezpieczeństwo Polski oraz naszych sojuszników.
14. . Sojusze militarne są jednym z nieodzownych narzędzi realizacji polityki państwa w sferze obronnej. Przynależność do organizacji międzynarodowych nie zwalnia nas jednakże z troski o własne bezpieczeństwo. Okres PRL, gdy wszelkie decyzje o charakterze strategicznym dotyczące Polski powstawały bez naszego udziału, odciska do dziś swe negatywne piętno na instytucjach i kulturze kształtowania strategii obronnej naszego państwa. Jego efektem są dziś podejmowane decyzje, nie zawsze zgodne z najlepiej pojmowanym interesem narodowym Polski
15. W sferze stosunków sojuszniczych największą wagę przywiązujemy do
NATO, skupiającego państwa europejskie obok największej potęgi militarnej świata i głównego militarnego sojusznika Polski – Stanów Zjednoczonych. Pakt Północnoatlantycki jest jedynym sojuszem o ukształtowanej przez dekady wiarygodności. NATO jako jedyne także dysponuje odpowiednią infrastrukturą i odpowiednimi, uzgodnionymi procedurami współdziałania.
16. POW będzie dążył również do ustanowienia bilateralnego, formalnego sojuszu wojskowego ze Stanami Zjednoczonymi, na wzór stosunków, jakie
USA posiada ze swymi niektórymi specjalnymi sojusznikami. Celem powyższego sojuszu nie jest osłabienie mechanizmu wspólnej obrony w ramach NATO, na rzecz wzmocnienia którego POW zamierza aktywnie działać. Popieramy również zwiększenie zdolności do działań obronnych, antykryzysowych, a szczególnie antyterrorystycznych w ramach Unii Europejskiej. Uważamy jednak za zbędne działania, które dublowałyby zdolności i cele z powodzeniem realizowane w ramach NATO.
17. POW będzie dążył do maksymalnego skrócenia czasu trwania obowiązkowej służby wojskowej tak, aby ograniczyć go jedynie do procesu szkolenia poborowego. Powszechnemu obowiązkowi wojskowemu powinni być poddani najlepsi poborowi, podnosząc poziom rezerw i tworząc odpowiednie wzorce postaw społecznych. Będziemy wspierać rozwój atrakcyjnego programu szkolenia wojskowego studentów i programu klas wojskowych w szkołach średnich, razem z odpowiednim systemem zachęt
18. POW będzie również wspierał tworzenie nowoczesnych sił operacyjnych zdolnych do pełnego spektrum misji ekspedycyjnych u boku naszych sojuszników, zapewniając Polsce odpowiedni wpływ na politykę sojuszniczą. Odpowiedni poziom funduszy na armię Realizacja powyższych celów może pociągać za sobą konieczność podniesienia wydatków na obronność. Zdając sobie sprawę, jak ważna dla naszego kraju jest kondycja sił zbrojnych, POW będzie dążył do zapewnienia armii odpowiedniego poziomu finansowania
19. POW będzie wymagał, aby polityka zakupów uzbrojenia podporządkowana była jak najbardziej długofalowej strategii, dając krajowemu przemysłowi szansę dostosowania się do oczekiwań sił zbrojnych i wykorzystania jego potencjału. Działania resortów obrony i gospodarki powinny być skoordynowane. Moralna odnowa Wojska Polskiego ważnym narzędziem wychowania narodowego
Powszechny obowiązek wojskowy powinien być jednym z głównych elementów misji proobronnej i propatriotycznej sił zbrojnych, której obecny stan należy określić jako groteskę. POW zamierza w zdecydowany sposób wyplenić z sił zbrojnych wszelkie przejawy klik oraz nagannych postaw, takich jak nepotyzm, korupcja i „fala”.
20. Polityka kadrowa w siłach zbrojnych zostanie poddana jasnym i czytelnym zasadom. Będziemy również działać na rzecz odnowienia etosu służby wojskowej, w tym zwłaszcza etosu oficera zawodowego, biorąc przykład ze wzorców II RP